30-jarige rente in VS op en over 5%
Trump en Powell, beste maatjes zullen het nooit worden. De Amerikaanse president stelde de Fed-voorzitter in 2018 nochtans zelf aan voor een termijn van vier jaar. Al meteen in het eerste jaar onder leiding van Powell trok de Fed de rente gradueel hoger tot 2.25%-2.5%. “The Fed has gone crazy.”
Beiden oefenen nu een tweede ambtstermijn uit. De relatie verbeterde er niet bepaald op. Trump hekelt het lange status quo bij de Fed (4.25-4.5%). Zijn oproep tot een lagere beleidsrente wordt steeds gedurfder, luider en frequenter. Aanvankelijk moest die 100 bpn lager, vervolgens 250 bpn, dan 300 bpn. Volgens Trump is dat de schuld van Powell. Hij laat regelmatig een ballonnetje op in de markt waarin hij dreigt met zijn ontslag. Gisteren opnieuw. Naar verluidt toetste Trump het idee af bij een groepje republikeinen, die het wel genegen waren. Volgens een bron aan het Witte Huis was Trump het ook binnenkort van plan.
De Amerikaanse markten schoten in een kramp. Beurzen en de dollar stonden in de vitrine. Obligaties reageerden zoals je kon verwachten: rentes op het korte eind van de curve kelderden in geen tijd met 10 basispunten. De markt anticipeerde op een meegaande vervanger van Powell. Hoewel de voorzitter uiteindelijk slechts één stem is in het rentedebat, geeft die positie de man of vrouw in kwestie wel een hefboom. Het lange eind, meer bepaald de dertigjarige rente, trok op hetzelfde moment met evenveel basispunten hoger. De psychologisch belangrijke kaap van 5% sneuvelde. Dat kwam op het conto van oplopende inflatieverwachtingen richting de hoogste niveaus van de afgelopen vijf maanden.
Luttele uren later ontkende Trump de geruchten. Het wekt speculatie op: was dit een teen in het water? In jure is ontslag van de Fed-voorzitter niet mogelijk zonder een gegronde reden. Een piste die Trump de laatste tijd daarvoor nadrukkelijker bewandelt is die van de budgetoverschrijdende renovatie van het Fed-hoofdkwartier. Er is een onderzoek lopende naar wanbeheer. En in dat geval moeten er koppen rollen. Of toch minstens eentje.
Voor de beurzen en de dollar bracht de ontkenning een voldoende zucht van opluchting. Het korte eind van de rentecurve handelt wel nog altijd lager dan vóór het nieuws de headlines haalde. Maar nog belangrijker: de druk op de lange(re) looptijden houdt aan. De dertigjarige variant klimt vanmorgen opnieuw enkele basispunten hoger en mikt op de weerstand van 5.15%/5.18%. Het wijst op onderliggend sluimerende vrees. “Wat als?”
Trump’s drijfveer voor die lagere rentes is verontrustend. Tijdens zijn eerste ambt was (nog) snellere economische groei het hoofdmotief. Anno 2025 ligt de focus op de betaalbaarheid van een ontsporende begroting en schuldensituatie. De Amerikaanse schatkist geeft al lang de voorkeur voor obligatie-uitgiftes met kortere looptijden. Maar daardoor stevent het nu af op een muur van herfinancieringen. Schattingen spreken over tot $28000 miljard schuld die over de komende vier jaar cumulatief vervalt en dus geherfinancierd moet worden. Ter vergelijking: de totale schuldenberg vandaag bedraagt $36000 miljard. Dat gebeurt aan renteniveaus +/- dubbel zo hoog als pre-Covid. De démarche van Trump ruikt bijna naar monetaire financiering en onderstreept het belang van een politiek onafhankelijke centrale bank. Dat is voor alle duidelijkheid nog steeds zo, maar het idee van groeiende inmenging alleen al maakt de markt zenuwachtig. Trump wil lagere kortetermijn rentes maar zal hogere langetermijn rentes in de plaats krijgen.
Amerikaanse dertigjarige rente: daar zijn we weer (5%)
