Zwitserse frank test pariteit tegen de euro
Voor SNB hoeft de frank niet (meer) te verzwakken.
Niet EUR/USD maar EUR/CHF viel deze week terug beneden de psychologische kaap van 1.00. Op zich hoeft dan niet zo’n grote verrassing te zijn. In de eerste fase van de coronacrisis kon de frank zijn veilige haven allures niet realiseren. Het risicosentiment werd zowat overal ondersteund door een riant fiscaal en monetair beleid. Ook de spanningen op de intra-EMU obligatiemarkt (spreads voor landen als Italië), traditioneel een context waarin de frank zijn rol van toevlucht voor herpositioneringen weg de EMU-markt benutte, werd door PEPP tijdelijk opgevangen.
De kansen keerden toen de markt zich vorig jaar begon voor te bereiden op beleidsnormalisatie. De relatief late start van de ECB, ondanks hogere inflatie, liet stilaan ruimte voor een geleidelijk stijgen van de nominale wisselkoers van de frank tegen de euro. Die laatste werd immers geconfronteerd met sneller oplopende inflatie en een aanhoudend relatieve lage reële rente. De SNB vijlde stilaan ook haar inschatting over de te hoge waardering van de Zwitserse munt bij. De SNB-vergadering van midden juni bracht de formele bevestiging van het nieuwe draaiboek. De Zwitserse centrale bank stak de ECB rechts voorbij met een renteverhoging van 50 bpn tot -0.25%. Minstens even belangrijk: de frank kreeg niet langer het label ‘overgewaardeerd’. Een geleidelijke stijging van de frank is nu zelfs welkom als een bijdrage om de inflatie in te perken. De combinatie van een aanhoudend lage inflatie, zeker vergeleken met de concurrentie, en een sterke munt hoeft dan zelfs ook niet zo negatief te zijn voor de concurrentiepositie van de Zwitserse exportbedrijven. Conclusie: een gematigde versteviging van de frank is voor de SNB geen probleem. Mogelijk gaat de SNB nu zelfs via in twee richtingen interveniëren op te wisselmarkt. CHF verkopen als de frank te snel stijgt, maar ook deviezen verkopen als de frank zou verzwakken. Recent was er voor het eerst een daling van de zichtdeposito’s van de banken bij de Zwitserse centrale bank. Een stijging van deze deposito’s wordt meestal gezien als het resultaat van SNB-interventies/verkopen om de frank af te remmen. De daling kan ook het resultaat geweest zijn van andere verkrappende maatregelen in de geldmarkt. Hoe dan ook past het in het beeld dat de SNB zowel in haar wisselkoersbeleid als in haar beheer van de geldmarkt tot nader bericht niets in de weg legt van een (geleidelijke) stijging van de frank. Zeker in een risk-off context pikt ook de markt dit signaal duidelijk op.