Dalende staalprijzen. Waarom?

Een combinatie van sterk stijgende inputkosten (vooral elektriciteit en aardgas), dalende staalprijzen en een slecht zicht op de vraag heeft de Europese staalfabrieken ertoe aangezet agressieve productiebeperkingen aan te kondigen. Dat is nodig om de dalende staalprijzen te compenseren, ondanks die natuurlijk sowieso last ondervinden van een terugvallende vraag door de nakende (of aan de gang zijnde, zo u wel) economische crisis. KBC Asset Management bekijkt kort wat er aan de hand is op de staalmarkt en wat dat wil zeggen voor onder meer ArcelorMittal.

Op basis van verschillende rapporten en artikelen uit de sector wordt geschat dat tot dusver in totaal zo’n 16 miljoen ton ruwstaalequivalent of zowat 7% van de Europese capaciteit is stilgelegd. Toegegeven, dit omvat fabrieken die reeds buiten bedrijf waren gesteld en waarvan de eigenaars hebben besloten ze niet opnieuw op te starten (bv. Sestao van ArcelorMittal), maar dit illustreert wel een aantal zaken:

• De ernst van de energiecrisis in Europa
• De omvang van de bezorgdheid over de vraag
• De bereidheid van de industrie om de markt opnieuw in evenwicht te brengen.
  In feite is deze dynamiek meestal een signaal dat een prijsbuiging niet ver weg is.

KBC Asset Management stelt in dat verband vast dat ArcelorMittal - Europa's grootste staalproducent - de grootste last heeft gedragen bij het herstellen van het marktevenwicht, met ongeveer de helft van alle capaciteitssluitingen.

Tegen die achtergrond lijken de HRC-prijzen (Hot Rolled Coil) in de Europese Unie zich te hebben gestabiliseerd op ongeveer 770 à 800 dollar per ton, wat een brutowinst per ton impliceert van zo’n 295 dollar per ton impliceert. Daarmee evolueert de prijs weer richting het langetermijngemiddelde van 290 dollar per ton.

Hierbij is evenwel geen rekening gehouden met de energiekosten. De belangrijkste component van de verkoopkost is nu steenkool, waarvan de prijs erg dicht bij het hoogste niveau in heel lang aanschurkt.