De langverwachte pivot is een feit. Wat nu?

De fameuze “pivot”. Lang verwacht. Eindelijk is hij er. De voorbije weken verlaagden zowel de Europese Centrale bank als de Amerikaanse Federal Reserve haar beleidsrente. Intussen zagen we ook de langetermijnrente zowel in Europa als de VS een stuk lager gaan. Komen we, nu de rentes eindelijk opnieuw dalen, in een andere wereld terecht? Hoe reageert de economie? En welke activaklassen, regio’s of sectoren kunnen hiervan profiteren? KBC Asset Management sprak erover met beleggingsstrateeg Siegfried Top.

Je spreekt terecht van een pivot of kanteling, waarbij na een periode van renteverhogingen de centrale banken nu het geweer van schouders hebben veranderd. In september heeft de Amerikaanse centrale bank, de Federal Reserve, haar rente met 50 basispunten verlaagd. Dat was iets meer dan verwacht, maar nog altijd maar een eerste stap in de versoepeling, want herinner je dat tussen begin 2022 en de zomer van vorig jaar ze de rente van quasi nul tot meer dan 5% had verhoogd. De Europese Centrale Bank, de ECB, die de rente de afgelopen jaren had verhoogd tot zo’n 4%, heeft intussen al 2 kleinere verlagingen doorgevoerd, met zowel in juni als september een verlaging met telkens 25 basispunten, tot de 3,5% van vandaag.  

Beide centrale banken geven inderdaad aan dat ze wellicht de beleidsrentes nog wat verder zullen verlagen. Onze economisten gaan uit van zo’n extra 75 basispunten voor de rest van het jaar voor de Fed en voor de ECB slechts 25 basispunten. Maar ook volgend jaar zouden ze dan de rente nog wat verder verlagen, beide met ongeveer 100 basispunten, of 1%. Maar, en dat benadrukken de centrale bankiers, alles blijft afhankelijk van de economische data natuurlijk.   

Wel, in het mandaat van de ECB staat prijsstabiliteit met stip op 1. Dat betekent dat ze de inflatie onder controle moet houden, net onder het niveau van de 2%. Voor de Amerikaanse centrale bank is dat eveneens inflatie, maar ook maximale werkgelegenheid: dat is hun zogenoemd ‘dual mandate’. Nu, achterliggend is uiteraard de economische groei belangrijk om er bijvoorbeeld voor te zorgen dat er voldoende jobs gecreëerd worden, en dat vraag en aanbod in evenwicht blijven, zonder dat er dus te hoge of te lage prijsdruk - of inflatie - ontstaat. 

Exact! De voorbije jaren was de inflatie torenhoog door een combinatie van hoge energieprijzen, overheidsstimulering na corona en krapte op de arbeidsmarkt. Om te vermijden dat de inflatie verder zou oplopen verhoogden de centrale bankiers fors de rente. Daardoor werd het duurder om te lenen, wat voor een vertraging van de economische groei zorgde. We zagen de investeringen afnemen, met gevolgen voor bijvoorbeeld de vastgoedmarkt. 

Het goede nieuws is dat intussen de inflatie duidelijk is afgenomen: in de eurozone zit dit die al het hele jaar niet ver boven de 2%, in de VS is die intussen ook tot onder de 3% gedaald, niet zo ver van de doelstelling dus. De keerzijde van de medaille is dat intussen de economische groei in zowel in Europa als de VS aan het vertragen is, en dat sinds kort ook de arbeidsmarkt in de VS duidelijk afkoelt. 

Ja, dat klopt, er zit altijd wat vertraging op de impact van dat rentebeleid. Het is en blijft een delicate evenwichtsoefening voor de centrale bankiers, die echt overtuigd willen zijn dat die inflatie onder controle is. Je kan het rentebeleid dan ook zien als een tanker die zich heel traag omkeert, maar daarbij wel duidelijk richting kiest een gekeerd.

Wel, de markt verwachtte al langer die renteverlagingen, dus de langetermijnrente is al een tijdje aan het dalen, net als de hypotheekrente, waardoor lenen vandaag al interessanter is geworden. Die positieve impact wordt ook door de financiële markten al opgepikt.  

Wat obligaties betreft, zeker overheidsobligaties met een wat langere looptijd krijgen sowieso de wind in de zeilen als de rentes verder dalen. Bij dalende rentes stijgen immers de koersen van reeds bestaande obligaties. Bij aandelen en bedrijfsobligaties is het wat complexer, omdat je ook de staat van de economie mee in rekening moet nemen. We zien daar twee mogelijke scenario’s. Eén met een harde en één met een zachte landing. 

Ons basisscenario is en blijft dat van een zachte landing, waarbij de economie weliswaar vertraagt, maar de groei wel positief blijft. De renteverlagingen helpen dan om zowel het producenten- en consumentenvertrouwen als de arbeidsmarkt op peil te houden. In dat scenario krijgt de centrale bank dus een grote onderscheiding. In het verleden zagen we dat in zo’n ‘goldilocks’ scenario aandelenmarkten het goed bleven doen.   

Niet helemaal, en je voelt die onzekerheid ook af en toe op de markten. In augustus was er een correctie van bijna 10% op de Amerikaanse beurs, en ook de Europese beurzen zijn nerveuzer geworden. We zien ook dat de normale correlaties terug zijn: slechte economische cijfers leiden tot zwakkere beursprestaties, ondanks de lagere rentes. Op dat vlak hebben centrale bankiers ook een belangrijke signaalfunctie: ze moeten de rente verlagen zonder paniek te creëren.

Wel, we hebben enkele weken geleden inderdaad vastgoed verhoogd binnen onze strategie. De vraag naar vastgoed kan door de lagere rentes een duwtje in de rug krijgen, en zeker in Europa. Veel bedrijven hebben een wat hogere schuldenlast, die door lagere rentes terug draagbaar wordt. De sector was ook zeer goedkoop geworden, en biedt een mooi dividendrendement dat nu terug hoger ligt dan de langetermijn rente.  

Zeker, sectoren zoals gezondheidszorg, voedingsbedrijven en telecom worden vaak gezien als bond-proxies, alternatieven voor obligaties, en bij dalende rentes worden deze dus terug interessanter. Dat geldt ook voor de softwaresector, die we recent binnen onze strategie ook verhoogden. Ook nutsbedrijven doen het goed.  

Niet helemaal. Voor banken is het vooral goed dat vooral de langetermijnrente wat hoger ligt. De verlaging van de beleidsrente is op dat vlak goed nieuws. Het verschil tussen beide rentes blijft op die manier bestaan.  Als de economie standhoudt, en er dus weinig wanbetalingen komen, zien we nog altijd kansen voor financiële bedrijven, zeker in Europa, waar ze nog altijd vrij goedkoop noteren.  

Er is geen enkele reden om aan te nemen dat de AI-trend waar de Mag7 op surfen van voorbijgaande aard zou zijn. Op de langere termijn blijft zo’n groeiverhaal overeind. Wat we wél uit het verleden weten, is dat bij lagere rentes grotere bedrijven tout court het vaak relatief minder goed doen dan kleinere bedrijven, de zogenaamde small caps, die vaak meer moeten lenen en dus wél profiteren van die lagere rentes.   

Uiteraard. Opkomende markten zijn daar een mooi voorbeeld van. In theorie doen die het beter als het Amerikaanse monetaire beleid versoepelt, door die renteverlagingen, en als de dollar wat minder sterk wordt. Want, dat is misschien belangrijk om mee te geven, een lagere beleidsrente in de VS kan gepaard gaan met een wat zwakkere dollar.